۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۲, چهارشنبه

گاهی لب ریز می شوم. آکنده و سرشار. آنقدر پر که وقتی سرریز می کنم از اینکه این همه ی من به هدر رفته چنان دلگیرم که فرو می ریزم در دلم و خالی می شوم! مسخره است، می دانم...
کاش جائی داشتم که سرریزم به هدر نمی رفت در آن.

هیچ نظری موجود نیست: