جائی خواندم "زنها همیشه رابطه‌هاشان را با عقل شروع می‌کنند و مردها با احساس. اما زمان که می‌گذرد به مرور جایشان عوض می‌شود. آخرش مردها با عقل رابطه‌شان را تمام می‌کنند و رنها با احساس تلاش می‌کنند نگهش دارند".

تا حدی موافقم ولی زمانی که مردها دارند از عقلشان استفاده می کنند در حقیقت دارند پاره های احساسشان را جمع می کنند و تکه هائی که نمی یابند را می جویند. و گاه چقدر زیادند آن نایافته ها؛ و چقدر بدقواره می شود آن احساسی که با دوختن این پاره ها به هم با ده ها قطعه ی گمشده بخواهد ترمیم شود.

پ.ن: بیچاره دلم...