شاید بچگانه یا عقده وار به نظر برسد ولی بعضی وقت ها فقط کسی می خوام که مرا تشویق و تحسین کند. ایراد هم بگیرد. ولی تشویق هم بکند. کسی که به کار های احمقانه ام با دقت نگاه کند و بگذارد من ببینم که دیده می شوم. کسی که دل بیرون جهیده از سینه ام را به آرامی به سینه ام باز گرداند. و به کار های بی ارزشم بها دهد. کسی که دست کم در ظاهر از آرام کردنم آرام شود. کسی که معنای رخت بر بسته از زندگی ام را برایم باز پس بیاورد. من لبریز شده ام...

پ.ن: دقایقی پس از تحویل سال نو میلادی شکلاتی باز کردم. پیغامی که درآن بود را در حال زیستنم:

Night is silent and in its silence dreams are hidden.