فارغ از درستی یا نادرستی این عبارات، آیا هوش چیزی است که انسان خودْ به دست آورده یا اینکه نوعی توانایی است که طی فرآیند تکامل از طبیعت به عاریه گرفته؟ البته مطمئناًً نمی‌توان از نقش انسان در رشد و تقویت هوش چشم پوشید، ولی آیا واقعاً چنین اتفاقی در سیستم آموزشی کشور ما می‌افتد و آگاهی دانش‌آموزان ما در این زمینه در چه سطحی است؟ اساساً چنین آگاهی‌ای وجود دارد؟
به نظر من، در این میان، چیزی که می‌توان به آن بالید، همان آگاهی و درضمن پشتکار لازم برای رشد و بالندگیِ هوش است نه داشتن آن؛ که اولی حاصل تلاش خود انسان و دومی تنها هدیه‌ای از طبیعت - با آن نظم و عدالت عجیبش - است.
از موارد بسیار مشابه به مورد فوق، در جامعه، غروری است که زیباییِ برخی افراد برای آن‌ها به ارمغان می‌آورد. با یک نگاه گذرا به دور و بر خویش حتماً می‌توانید چندین مصداق برای آنچه گفتم به یاد بیاورید. از آنجا که - متأسفانه - زیباییْ در مورد خانم‌ها بیش از آقایان مطرح می‌باشد، معمولاً مشکل مذکور در میان خانم‌ها متداول‌تر است. برایم بسیار دردناک است که ببینم روابط انسان‌ها به خاطر آنچه من آن را امانت طبیعت می‌نامم و می‌تواند در چند ثانیه - مثلاً طی یک تصادف - از آن‌ها پش گرفته شود، به بیراهه می‌رود.
چهارشنبه 17 مرداد1386
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر