آخرینش را هم گرفتند

زمان‌هایی که نیاز به داد زدن داشتم برای اینکه نه کسی بفهمد و نه بگوید ساکت، دف را بر می‌داشتم و گروه کامکارها یا هر موسیقی ممکن دیگر را با تمام توان همراهی می‌کردم. آنقدر می‌زدم و محکم، که دست‌هایم کبود می‌شد. آرام می‌شدم.

و امروز، همسایه‌ی نسبتاً محترم بالا سری، دلیل بی‌ملاحظگی خود در رعایت شدت صدای تلویزیون را شنیدن صدای ساز و دهل(!) از منزل ما ذکر فرمودند و من نیز برای حفظ حرمت پدرم دف خود را قایم کردم.

راست می‌گویند؛ خیراً ایام پر دفی داشتم. افسوس که از این پس باید در خفقان دف بزنم...

پنجشنبه 17 آبان1386